persoonlijk

Weeënstorm en onverwachte ziekenhuisopname || Mijn bevallingsverhaal

Op 13 mei 2021 is ons lieve zoontje Danny geboren. Mensen uit mijn omgeving wisten dat ik heel graag een thuisbevalling wilde, maar helaas liep het toch even anders. Toen ik in het ziekenhuis lag, heb ik alvast een aantal zinnen getypt op mijn telefoon. Ik vind het belangrijk om over mijn bevalling te kunnen praten, zodat ik het zelf goed kan verwerken. Het is altijd ”leuk” om verhalen van anderen te lezen, dus vandaar dat ik het ook hier met jullie ga delen. Dus… hierbij mijn bevallingsverhaal: over hoe ik in het ziekenhuis terecht kwam en hoe ik de weeënstorm overleefde. 

Vooraf

13-05-2021      5.37u
Na een vrij goede nacht ben ik wakker. Om half 7 mag ik naar de verloskamer toe voor de voorbereidingen voor de inleiding. Ik ben hier in het ziekenhuis sinds 11-05-2021 (15.30u), omdat de baby over tijd is, ik minder leven voelde en mijn bloeddruk veel te hoog was. Ze wilden me niet meer naar huis sturen, dus ik slaap en ben hier al twee dagen.

Dinsdag werd duidelijk dat onze baby nog geen intenties had om te komen. Ik had geen ontsluiting. Meneer ligt al wel vanaf week 28 in positie en vanaf week 34 ongeveer was hij ook ingedaald. Vanaf 17.30u hebben ze geprobeerd de bevalling op te wekken. Om 21.30u nog eens en de volgende dag had ik nog steeds geen ontsluiting. Woensdagochtend kreeg ik een ballon ingebracht. Dit was erg pijnlijk. Het was zo druk, dat mijn controle van 12.30u werd verschoven naar 18.15u. Gelukkig had de ballon wel zijn werk gedaan. Al was het minimaal.

Vandaag gaan ze mijn vliezen breken en moet ik aan een infuus om weeën op te wekken. Best spannend. Daarna moet mijn lichaam het overnemen. Hopelijk zien we ons ventje vandaag nog 🥰. Ik ga me klaarmaken voor de dag. Hopelijk komt Dirk op tijd, want hij heeft thuis geslapen. Het zijn voor hem ook lange dagen.

Ik had niet verwacht dat het zo zou lopen bij ons, maar ik moet me overgeven aan de situatie. Wie weet wordt dit uiteindelijk wel mijn droombevalling 😉.

Ziekenhuisopname

Bovenstaand stuk schreef ik dus vlak voordat ik naar de verloskamer ging. Gek genoeg had ik er nog zin in ook, want: ik zou mijn baby die dag waarschijnlijk in handen hebben. Vooraf hoor je veel horrorverhalen, maar ik dacht: wie weet valt het bij mij nog wel mee.

Ik was dus om diverse redenen naar het ziekenhuis en gezien ik over tijd was, wilden ze mij niet naar huis laten gaan en Dirk wilde ook niet dat ik mee zou gaan naar huis. Toen had ik goede hoop dat de baby snel ”gehaald zou worden”. Achteraf was er op woensdag 12 mei een babyboom op de verlosafdeling en aangezien het bij mij nog niet erg wilde lukken, werd ik doorgeschoven naar donderdag. Gelukkig voor mij was er donderdag alle tijd voor een bevalling en ik mocht vanaf half 7 al komen voor het infuus.

Begin van de bevalling

Om stipt 6.30u heb ik op het belletje gedrukt, want ik wilde zo snel mogelijk beginnen. Dirk was nog in huis, maar ik had hem wel gestuurd dat ik alvast zou beginnen. De zusters vonden het bijzonder dat ik zo enthousiast klaar zat, maar ik werd meteen meegenomen naar een verloskamer. Ik werd aangesloten aan de monitor om mijn bloeddruk, hartslag en de baby zijn hartslag in de gaten te houden. Al gauw vertelde de verloskundige (dienst tot 7 uur) dat ze mijn vliezen alvast ging breken. Dat ging erg vlot. Nooit geweten dat ”dat water” zo warm voelde haha. Daarna werd ik aangesloten aan het infuus om de weeën op te wekken. Dat ging heel erg vlot.

Om 7.30u was Dirk bij mij, maar toen zat ik mijn vierde wee al weg te puffen. Ik vond dat ze best vlot kwamen, maar ik dacht dat het er wel bij zou horen. Op dat moment kon ik nog een klein beetje wat eten, maar de weeën werden steeds heftiger. Op een gegeven moment lag ik alleen nog maar te rollen van de pijn, want er waren bijna geen tussenposes meer tussen de weeën in. Dirk heeft zijn best gedaan om me er doorheen te helpen en ook de verloskundigen deden hun best, maar ik kon het niet meer aan. Ik heb gesmeekt om medicatie, maar ik moest zelf aangeven wat ik wilde.

Ruggenprik

De dag ervoor had ik gelezen over de ruggenprik en ik wist zeker dat ik dat niet wilde. Verder had ik me niet echt verdiept in medicatie. Je raadt het misschien al, maar toen ik zo lag te rollen van de pijn, heb ik gezegd dat ik een ruggenprik wilde. Die weeënstorm was verschrikkelijk. Ik kon het niet meer aan om continu weeën op te vangen. Ze vonden de ruggenprik prima, maar ik moest het zeker weten en ze wilden eerst checken hoeveel ontsluiting ik had. Dan hoop je stiekem dat je al heel ver bent met je ontsluiting, zodat de prik toch niet hoeft. Ik zat op 5cm en de anesthesisten zaten thuis (Hemelvaartsdag). Ze konden gelukkig voor mij wel komen en na een poosje wachten kreeg ik dan eindelijk medicatie tegen de pijn. Overigens heb ik weinig gevoeld van die ruggenprik zetten. Extra nadeel: ik moest een katheter, want door die prik kan je niet meer zelf plassen.

Relaxt

Toen de ruggenprik werkte, voelde ik me helemaal relaxt worden. Ik voelde lichte steekjes in mijn buik, maar verder had ik weinig last. Ik kon weer normaal praten met Dirk en ik was enorm dankbaar dat ik voor die ruggenprik had gekozen. Ondanks dat je het het liefst allemaal zelf wilt doen natuurlijk. Ik heb nog een paar hapjes eten genomen en ik bleef rustig afwachten wat er ging gebeuren. Op een gegeven moment hebben ze de machine (voor weeën) weer wat harder gezet, omdat ze wel wilden dat de weeën zouden blijven komen en aangezien ik amper wat voelde, vonden ze dat dat wel kon.

Persdrang

Niet heel lang daarna kreeg ik persdrang. Ik had het idee dat ik moest persen en heb dit aangegeven bij de verloskundigen. Die wilden eerst mijn ontsluiting checken. Ik zat op 8cm en dus mocht ik nog niet persen. Wel moest ik op mijn zij gaan liggen, zodat die laatste cm wat sneller zouden gaan. Daarna werd de pijn steeds erger. Waar ik dus eerst buik weeën had, kreeg ik daarna de pijn in mijn billen. Ik vroeg nog of dat wel normaal was, maar blijkbaar wel, want de andere delen waren verdoofd bij mij. Ik zal jullie verdere details besparen, maar die persdrang werd steeds heviger en de pijn was niet meer te doen. Dus ik vroeg of ik echt mocht gaan persen.

Dalende hartslag

Nadat ik nog eens was gewisseld van zij voor de laatste centimeter, mocht ik dan eindelijk persen. Ik vond het heel bijzonder (en pijnlijk) om te doen. Bij elke wee heb ik al mijn kracht gegeven tot ik niet meer kon. Ze vonden dat ik het heel erg goed deed, maar helaas kwam de baby niet in zicht (ondanks dat hij zo mooi ingedaald lag). Op een gegeven moment gaf de monitor aan dat de baby erg onrustig werd van de situatie. Zijn hartslag daalde. Ik moest het nog eens proberen, maar helaas kon zijn hoofdje de hoek niet om komen. Geen idee hoe het allemaal werkt, maar dit is wat ik de zusters/verloskundigen hoorde zeggen. De verloskundige haalde de gynaecoloog erbij en voordat ik het wist stond de kamer vol witte jassen om de situatie te beoordelen. Op dat moment denk je er niet bij na dat iedereen jou daar zo ziet liggen, maar je denkt alleen maar: mijn baby moet gered worden.

Pomp

Er was maar één oplossing om onze baby zo snel mogelijk te redden/halen: de vacuümpomp. Ik schrok me rot toen de gynaecoloog hem omhoog hield om mee te delen dat dat mijn baby zou moeten halen, maar je weet dat het moet en je wilt dat je kindje het haalt. Dus terwijl de kamer nog vol witte jassen stond, werd de pomp op het hoofd van de baby gezet om hem eruit te trekken. Ik moest nog één laatste keer persen en dan zou de baby er zijn werd mij gezegd. Dus ik deed mijn ogen dicht en perste zo hard ik kon, maar toen begon iedereen te roepen: doe je ogen open, want je mist de geboorte van je kind. Dus ogen weer open en toen zag ik hoe hij eruit werd gehaald en op mij werd gelegd. Mijn lieve, mooie Danny.

Controle

Dirk heeft trots de navelstreng doorgeknipt en daarna werd Danny alweer meegenomen voor controles. Danny is geboren met een enorm paars ei op zijn hoofd van die vacuümpomp. Danny kwam gelukkig vrij snel terug met Dirk en de zusters en toen hoorden we het goede nieuws dat alles goed leek te gaan met hem. Ondertussen moest ik de placenta er nog uit zien te krijgen. Heb je net een bevalling gehad, kan je nog een keer ;). Gelukkig ging het vrij makkelijk bij mij. Daarna werd Danny weer bij me neergelegd, terwijl ik gehecht werd.

Toen we naar onze nieuwe kamer werden gebracht, kreeg Danny daar al zijn eerste prikjes om te kijken of echt alles goed was. Het is naar het lab gebracht en al snel kwamen ze met de conclusie dat hij een glucose tekort had. Niet zo gek op zich, maar dat moest wel aangevuld worden. Dus ons lieve baby’tje van een paar uur oud kreeg al meteen kleine bekertjes met (Nutrilon) melk.

Dankbaar

Achteraf ben ik heel dankbaar dat ik bevallen ben in het ziekenhuis. We waren trouwens in het Antonius ziekenhuis in Sneek en ik kan dat ziekenhuis aan iedereen aanraden! Ook ben ik dankbaar voor alle goede zorg die wij kregen. Ik kon helemaal niks en iedereen deed zo zijn best om ons te helpen. We moesten na de geboorte nog 24u blijven ter observatie. Vooral voor Danny, maar ik mocht ook pas naar huis als ik zelfstandig geplast had. Gelukkig lukte dit op de ochtend voor we naar huis zouden gaan. Op het moment van de bevalling heb ik geschreeuwd dat ik een evt. volgende keer een keizersnee zou willen. Nu ik 2 weken verder ben en al bijna alles weer kan (alleen weinig energie nog), denk ik: het was het echt waard! Wij genieten enorm van ons lieve ventje.

Het was dus niet mijn droombevalling en het liep totaal niet zoals ik had verwacht, maar ik heb het achter de rug en het was het waard. Heb je nog vragen of wil je er wat over delen? Laat het gerust weten in de reacties! 🙂 Bedankt voor het lezen!

 

Voor meer Danny spam: volg mij op Instagram!

Lijkt het je leuk om ook jouw bevallingsverhaal te delen? Stuur een berichtje naar info@marcelina.eu 🙂

2 Reacties

  1. Femke zegt:

    Wat heb je dit mooi beschreven zeg! Ondanks alle horror voor jou en Danny is het toch een mooi verhaal vind ik om te lezen! Altijd bijzonder zo’n nieuw wonder op de wereld , en ik ben dol op alle foto’s van jullie. Want zo geniet ik erg met jullie mee ☺🥰

  2. zegt:

    Dat is behoorlijk heftig geweest dus. Ik hoop dat je nu intens kunt gaan genieten van Danny en dat je je snel weer helemaal fit voelt.
    Naomi onlangs geplaatst…Boekenpraat: Ik beken (Jo Spain)My Profile

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge